16-2-2024

Op tijd komen bestaat niet

“Mama, opschieten! Zul je zien dat we dadelijk alsnog te laat komen!”

Het is half negen in de ochtend en mijn dochter spoort me aan om samen te vertrekken naar haar school. Maar ik ben nog druk een kraanvogeltje aan het vouwen, en dat moet eerst even af.

Na jaren van haasten en rennen en net te laat vertrekken in de ochtend, was ik er eindelijk in geslaagd om vroeg genoeg op te staan en een kwartier voor de geplande vertrektijd klaar te zijn. Heerlijk! Maar…. wat te doen met dat kwartier? Natuurlijk! Ik vouw nog eventjes een kraanvogeltje en dat wil ik graag afhebben. En ja, ben ik alsnog te laat…

Inmiddels is het een grapje geworden: “Mama, geen kraanvogeltje meer gaan vouwen hoor!” 🤣 En ik realiseer me dat ik lang heb gestreefd naar iets dat onmogelijk is: precies op tijd komen. De realiteit is dat je OF te laat komt OF te vroeg. Accepteren dat te vroeg komen okay is, werkt nu voor mij, niet altijd hoor. Maar door kraanvogeltjes laat ik me niet meer vertragen - die moeten voortaan wachten tot de avonduren.

12-1-2024

Hier moet je zijn

“Hier moet je zijn”. In 2016 volgde ik de opleiding tot ADHD coach bij ADHD Nederland en opleider Cathelijne legde haar handen eventjes op mijn schouders, terwijl ik in een oefening met een mede-cursist volledig bij de ander zat, en vanuit mijn hoofd. Dat gebaar en die woorden betekenden veel voor mij, en ik voel er nog vaak aan terug.

Een van mijn behoeftes is altijd geweest om dingen die ik voelde of opmerkte te willen begrijpen en te kunnen plaatsen. Van daaruit werd een van mijn “overlevingsstrategieën”: analyseren.

Met een universitaire opleiding en een promotieonderzoek erachter aan kan je wel zeggen dat ik mijn analytische kant veel voeding heb gegeven. TE veel wellicht, en ten koste van een andere kant van me, die over gevoel en contact met mijn lichaam gaat.

Echter, die dag dat Cathelijne met haar handen en woorden duidelijk maakte dat ik meer in mijn lichaam mocht zijn, is er een verandering in gang gezet. Een waarin ik langzaamaan weer ben gaan dalen naar delen van mezelf onder mijn hoofd. Vanuit de rijke intuïtie in mijn buik geef ik nu richting aan mijn leven en voel ik me steeds meer “in mijn hum”.

Sport en muziek zijn twee manieren voor mij om mijn hoofd te omzeilen en rechtstreeks bij mijn hart en buik te komen. Zo heb ik afgelopen weekend van top tot teen genoten van een spetterende muziek show in de Vereeniging in Nijmegen.

In 2024 blijf ik mijn innerlijk kompas, dat zich in mijn buik bevindt, zeker volgen.

21-11-2022

Relativitijd

“That’s normal!” lacht de Spaanse hotel receptioniste. “Sometimes, it arrives 15 minutes late, sometimes half an hour late. It depends on the day, it depends on the driver”. Mijn vriend en ik kijken elkaar vol verwondering aan. Nadat we een kwartier tevergeefs hadden staan wachten op de 13:20 bus, waren we er van overtuigd dat we op de verkeerde plek stonden, of dat de bussen niet reden vanwege een nationale feestdag.

Maar nee, er bleek een heel andere verklaring te zijn: In Spanje bestaat “te laat komen” niet! Wat een verademing, zeker voor iemand zoals ik die dagelijks aan het racen is om overal net wel of net niet op tijd te komen. In tegenstelling tot de manier waarop we in Nederland tijd hanteren - als absolute dag-bepaler, als start- en eindsein van bijeenkomsten, als nu of nooit, wordt tijd in Spanje als rekbare richtlijn gezien, niet meer dan dat. Het bus-schema is er om te weten dat er een keer per uur gemiddeld genomen een bus langskomt; hoe laat precies is minder relevant. Het begin van een meeting wordt gedefinieerd door het moment waarop alle mensen er zijn, niet door het tijdstip. En iets dat nu niet lukt, kan altijd morgen nog of de dag daarna.

Ik realiseerde me in een keer dat ik in een cultuur zoals de Spaanse, een stuk minder stress zou hebben. Veel mensen met AD(H)D zijn “laatkomers” en in onze Nederlandse samenleving ondervinden deze mensen zelf en hun omgeving daar last van. Het heeft echter alles met culturele tijdsbeleving te maken, of te laat komen überhaupt bestaat, laat staan of het een probleem vormt. Nu vraag ik me dus af of ik beter naar Spanje kan verhuizen, dan te proberen mijn eigen “tekort” te repareren 😊☀️ Of kunnen we een beetje Spaanse cultuur implementeren hier in ons kikkerland? Dan zijn we in een klap van alle “laatkomers” af.

20-10-2022

Doen waar we plezier in hebben

Vanochtend lees ik op de NOS nieuws site over de krapte op de arbeidsmarkt, en dat dit betekent dat veel bedrijven hetzelfde werk moeten doen met minder mensen. Werkgevers krijgen het advies om in deze drukke periode hun werknemers meer werk te laten doen dat ze zelf leuk vinden en waar ze plezier in hebben. Op die manier houden werknemers het beter vol en kunnen ze zich er ook extra voor inzetten.

Ik vind het mooie berichten en vraag me ook gelijk af waarom dit alleen in drukke en krappe tijden als een helpende oplossing wordt gezien. Is het niet altijd een goed idee om als mens zo veel mogelijk bezig te zijn met datgene waar we plezier in hebben?

Het haakt in op de Zelf Determinatie Theorie (Deci & Ryan) een model over motivatie waar ik me graag door laat inspireren in mijn persoonlijke leven en ook wanneer ik mensen met AD(H)D begeleid.

De Zelf Determinatie Theorie onderscheidt verschillende vormen, of kwaliteiten van motivatie, die de vraag beantwoorden: “Hoe ben jij gemotiveerd?” (In plaats van: “hoe gemotiveerd ben je?”).

Aan de happy kant van het spectrum zit Intrinsieke motivatie: een kwaliteit van motivatie die we ervaren wanneer datgene waarmee we bezig zijn, prettig voelt. De taak of activiteit zelf is waar we het voor doen. Van nature hebben we allemaal deze kwaliteit in ons: kijk maar eens naar babies die vol gedrevenheid en plezier aan het ontdekken zijn. Intrinsieke motivatie hangt samen met veel positieve uitkomsten zoals diep leren, goed presteren, flow ervaren, en welbevinden. Het is gezond voor een mens om deze kwaliteit van motivatie te ervaren!

Hoewel we niet altijd intrinsiek gemotiveerd kunnen zijn, zijn er binnen de niet-intrinsieke kwaliteiten van motivatie wel nog gradaties van meer naar minder gezond, waarbij de autonome kwaliteiten van motivatie (bijvoorbeeld: ik sport omdat ik weet dat het goed voor me is en ik een hoge waarde hecht aan mijn gezondheid) beter voor ons welbevinden en functioneren zijn dan de gecontroleerde kwaliteiten van motivatie (bijvoorbeeld: ik sport omdat ik me anders schuldig zou voelen, of omdat het wordt opgelegd door iemand anders).

Dus, krapte op de arbeidsmarkt of niet: Laten we vooral proberen ons leven zo in te richten dat we met regelmaat dingen doen die we heel leuk vinden, en dingen doen die een belangrijke betekenis en hoge waarde voor ons hebben. Dan gaat ons welbevinden omhoog en presteren we ook nog beter. Ik zie alleen maar winnaars!

12-08-2022

De kracht van (niet) denken